Κι ο καλύτερος... κερδίζει!

Ο Ολυμπιακός πήγε στο ΟΑΚΑ για να παίξει ένα ματς Ευρωλίγκας που δεν ήταν Ευρωλίγκα. Την άφησε στην άκρη την Ευρώπη και τη Μονακό, αλλά ήξερε ότι κόντρα στον έτοιμο για όλα Παναθηναϊκό θα είχε πιο δύσκολο έργο από τα μεγάλα ματς που έρχονται στο δρόμο για το Βελιγράδι.

Στο δρόμο της επιστροφής από το... ΟΑΚΑ, ο Γιώργος Μπαρτζώκας υποψιάζομαι ότι είναι περισσότερο ικανοποιημένος κι από την ίδια τη νίκη για την αυτοπεποίθηση ανωτερότητας των παικτών του. Κι ας μην έκαναν το καλύτερο παιχνίδι τους. Κι ας υπέπεσαν σε λάθη, όπως αυτά με τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ στο πρώτο μέρος ή την απώλεια της διαφοράς όταν έκαναν το -6, +4 προς το τέλος της τρίτης περιόδου.

Ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τον αιώνιο αντίπαλό του με λύσεις για όλα. Με τον Ουόκαπ κομβικό σε άμυνα και επίθεση, με τον ΜακΚίσικ αλάνθαστο στο επιθετικό κομμάτι, ακόμα και στις βολές. Με τον Σλούκα να ξεπερνά με... ασίστ την έλλειψη προπονήσεων και κυρίως με τον Βεζένκοφ.

Μπορεί να μην ήταν ο πρώτος σκόρερ ή να έμεινε για αρκετό διάστημα χωρίς πόντο (δεν έβαλε και λίγους πάλι), αλλά στα ριμπάουντ και στην προσήλωση σχεδόν σε κάθε φάση ήταν ο κορυφαίος. Πιο εντυπωσιακά έχει παίξει πολλές φορές, πιο ουσιαστικά όπως σε αυτό το ντέρμπι πολύ λιγότερες.

Ο Παναθηναϊκός πόνταρε σε Νέντοβιτς και Μέικον στην περιφέρεια, πήρε πολλά από τον Παπαπέτρου και έμεινε μέσα στο ματς σχεδόν μέχρι το τέλος. Δεν μπόρεσε σε καίρια σημεία να αξιοποιήσει τη διαφορά που εξασφάλιζε και αυτό κόστισε στον απολογισμό, όπως και τα αχρείαστα φάουλ που παραχωρούσε.

Ο Δημήτρης Πρίφτης και οι παίκτες του έκαναν καλή προσπάθεια, ήξεραν ότι ήταν ευκαιρία κάποιου είδους εξιλέωσης. Και προφανώς πάλεψαν για το πλεονέκτημα έδρας. Ο Ολυμπιακός, όμως, είναι καλύτερη ομάδα. Ακόμη κι αν έχανε, θα παρέμενε τέτοια. Οι καλύτερες (και πληρέστερες) ομάδες συνήθως βρίσκουν τον τρόπο να κερδίζουν κι απλώς αυτό επαναλήφθηκε στο «Νίκος Γκάλης»...