Γκιστ είσαι πολύ μικρός, «σκάει» ο Μιλουτίνοφ όταν βγαίνει έξω...

Βασικό ρόλο έπαιξε για αυτό το πολύ κακό τρίτο του δεκάλεπτο, δεκάλεπτο στο οποίο σκόραρε μόλις 7 πόντους δίνοντας έτσι το μομέντουμ του παιχνιδιού στον Παναθηναϊκό που με την εμπειρία που έχει σαν ομάδα το κράτησε ουσιαστικά μέχρι τέλος.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο πρώτο ημίχρονο είχαμε ένα πολύ ποιοτικό παιχνίδι στο επιθετικό κομμάτι και από τις δύο ομάδες και με αρκετά αμυντικά προβλήματα και για τις δύο ομάδες. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με το συνηθισμένο σχήμα πεντάδας τον τελευταίο καιρό δηλαδή με τον Ρόμπερτς στην πεντάδα στη θέση του Μάντζαρη και τον Παπανικολάου να μαρκάρει τον Καλάθη ενώ η αμυντική τακτική ήταν η ίδια με της Κυριακής , δηλαδή αλλαγές σε όλα τα σκρην στη μπάλα ενώ κάποιες φορές στον Καλάθη επέλεγαν να περάσουν από κάτω ρισκάροντας να του δώσουν το σουτ. Έχουμε πει αρκετές φορές εδώ μέσα ότι το πιο σημαντικό δεν είναι τι επιλέγεις να παίξεις αλλά πως το παίζεις και ο Ολυμπιακός στην άμυνα του είχε δύο προβλήματα. Πρώτον όταν παίζανε με αλλαγές οι ψηλοί του Ολυμπιακού ίσως φοβούμενοι τα γρήγορα πόδια του Καλάθη παίζανε πολύ μέσα και κυρίως αντί να τον οδηγούν στο αριστερό ντράιβ του έδιναν συνέχεια το δεξί χέρι και εκεί ο Καλάθης είναι πολύ δυνατός.

Όταν ο Ολυμπιακός αποφάσιζε να παίξει από κάτω το έκανε τόσο παθητικά που ο Καλάθης σούταρε κυριολεκτικά σαν σε προπόνηση και ένας παίκτης σαν τον Καλάθη δεν μπορεί να είναι συνέχεια τόσο άστοχος, όσο στο πρώτο παιχνίδι.

Αυτά τα προβλήματα στην άμυνα εμπόδιζαν τον Ολυμπιακό ,που στην επίθεση ήταν εξαιρετικός, να πάρει σαφές προβάδισμα στο παιχνίδι.

Από την άλλη πλευρά ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε έχοντας στην πεντάδα ταυτόχρονα και Λοτζέσκι και Ρίβερς αποσκοπώντας να τους ποστάρει απέναντι σε Σπανούλη και Ρόμπερτς και όντως επιθετικά πήρε πολλά μόνο από τον Λοτζέσκι αφού ο Ρίβερς για άλλο ένα παιχνίδι ήταν μέτριος επιθετικά και εξίσου μέτριος και στην άμυνα.

Επίσης ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα του αγώνα δοκίμασε και μια ζώνη προσαρμογής που περισσότερο μπέρδεψε τον ίδιο παρά τον Ολυμπιακό.

Κάπως έτσι κύλησε το πρώτο ημίχρονο με μεγάλο σκορ γεγονός που θεωρητικά , σαν ρυθμός , ευνοούσε τον Παναθηναϊκό έστω και αν ο Ολυμπιακός είχε βραχεία κεφαλή στο σκορ.

Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο και επειδή ο εύκολος στόχος είναι πάντα ο προπονητής θα σας υπενθυμίσω τις πρώτες 7 επιθέσεις του Ολυμπιακού και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του. Στην αρχή 3 χαμένα lay up στον αιφνιδιασμό από Ρόμπερτς, Σπανούλη και Παπανικολάου και στη συνέχεια η μπάλα ακουμπάει στο χαμηλό ποστ 2 φορές στον Πρίντεζη και άλλες 3 στον Μιλουντίνοφ και από αυτές τις 8 επιθέσεις , που έχουν μπασκετική λογική, ο Ολυμπιακός δεν πήρε τίποτα. Ένας προπονητής μπορεί να κάνει πολλά δεν μπορεί να βάλει καλάθι ο ίδιος.

Κάπου εκεί ο Ολυμπιακός έχασε τελείως τη συγκέντρωση του κακώς, γιατί οι ομάδες και οι παίκτες πρέπει να είναι έτοιμοι να διαχειριστούν ότι τους δώσει το παιχνίδι ακόμα και τα πιο δύσκολα. Δυστυχώς ο Ολυμπιακός σε αυτά τα δύσκολα αντέδρασε με εκνευρισμό , πανικό, λάθη και κάκιστες πια επιθέσεις χωρίς μπασκετική λογική και έτσι ο Παναθηναικός χωρίς να κάνει τίποτα το φοβερό στην επίθεση, παρά μόνο τα συνεχόμενα ένας εναντίον ενός του Καλάθη και του Τζέιμς και χωρίς να έχει καμιά τρομερή ευστοχία, απλά κάνοντας τα στοιχειώδη, ξέφυγε με 13 πόντους.

Σε αυτό το σημείο ο κόουτς Σφαιρόπουλος αποφάσισε να κοντύνει το σχήμα βάζοντας τον Πρίντεζη σε θέση 5 που ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός στην άμυνα, από όλους τους άλλους ψηλούς. Πάνω στον Καλάθη, αφού επιτέλους τον οδήγησε στο αριστερό του χέρι στο οποίο ο παίκτης του ΠΑΟ δεν είναι εξίσου αποτελεσματικός, ενώ ταυτόχρονα και στην επίθεση πήρε επιτέλους ο Ολυμπιακός κάποιους πόντους κοντά στο καλάθι από τον Πρίντεζη.

Ταυτόχρονα έπαιξε και ο Μπόμπι Μπράουν που έδωσε κάποια επιθετική ικανότητα ενώ και στην άμυνα δεν ήταν κακός πάνω στον Τζέιμς.

Κάπως έτσι και με μεγάλη μάχη στην άμυνα ο Ολυμπιακός κατάφερε να επιστρέψει αλλά κάτι 2 κρίσιμες χαμένες βολές και κάτι το φάουλ του Παπαπέτρου στο ριμπάουντ δεν του έδωσαν το δικαίωμα να διεκδικήσει τη νίκη επιστρέφοντας το πλεονέκτημα έδρας αλλά και ψυχολογίας στον Παναθηναϊκό.

Εδώ θέλω να ανοίξω μια καθαρά μπασκετική κουβέντα. Θεωρητικά ο Ολυμπιακός υπερισχύει του Παναθηναικού στους ψηλούς. Αυτό όμως τη συγκεκριμένη στιγμή είναι μόνο θεωρητικό γιατί και ο Πρίντεζης και ο Μιλουντίνοφ σαφώς επηρεασμένοι από τους τραυματισμούς τους είναι πολύ κάτω από τα στάνταρ τους, ο Μακλίν έτσι όπως εμφανίζεται εδώ και πολύ καιρό απλά δεν είναι παίκτης επιπέδου Ολυμπιακού ενώ ο Γουίλτζερ είναι κατά βάση περιφερειακός παίκτης , ο Τιγί είναι στα πιτς και ο Μπόγρης παίζει ελάχιστα το παιδί. Με αυτή την εικόνα και κυρίως του Μιλουντίνοφ μήπως θα ήταν φρόνιμο στα pick n’ roll του Παναθηναικού, όταν αγωνίζεται ο Σέρβος να μην παίζει με αλλαγές ο Ολυμπιακός και να περιμένει μέσα και ψηλά στο κόψιμό και την αλλοίωση; Γιατί κυνηγώντας συνέχεια έξω ο Μιλουντίνοφ, δεν είναι που δεν είναι σε καλή φυσική κατάσταση , σκάει ακόμα πιο γρήγορα και ο Ολυμπιακός χάνει έτσι ένα μεγάλο του όπλο. Δεν κάνω τον έξυπνο απλά λέω μια ιδέα ...

Η σειρά πήγε στο 1-1, το πλεονέκτημα στον Παναθηναικό και φοβάμαι ότι ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία του αλλά ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάμε μεγάλους παίκτες και μεγάλες ομάδες…..

Τέλος θέλω να πω στον κύριο Γκιστ ότι οι μεγάλοι παίκτες πάνω από όλα πρέπει να είναι μεγάλοι άνθρωποι και εσύ με τη στάση σου στο ενός λεπτού σιγή, στη μνήμη του Άρη, απέδειξες ότι είσαι πολύ μικρός, για να είμαι όσο το δυνατόν πιο επιεικής…..