Τα… γενέθλια ενός νέου κόσμου
Η 14η Ιουνίου του 1987 είναι η ημερομηνία γέννησης στη χώρα μας ενός αθλήματος, που οφείλει όμως να ξαναβρεί το δρόμο του
«Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά…» έλεγε με τη στιβαρή φωνή του ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος και άπαντες παραληρούσαν βλέποντας τα «χρυσά παιδιά» να… καταβροχθίζουν το ένα μετά το άλλο τα «μεγαθήρια» της Ευρώπης.
Το έπος του ’87 ήταν η αφορμή να γεννηθεί ουσιαστικά ένα άθλημα στη χώρα. Ασφαλώς υπήρχε και πριν. Ο Πανελλήνιος, η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΧΑΝΘ ήταν ομάδες που σε βάθος δεκαετιών καλλιέργησαν το άθλημα και προσέφεραν τα μέγιστα.
Όμως το μπάσκετ ήταν περιχαρακωμένο σε μια ελίτ, δεν είχε απλωθεί στις μάζες που τότε πάσχιζαν να δημιουργήσει την καθημερινότητά τους με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες.
Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου το 1987 έφερε μεγάλες αλλαγές. Επαγγελματικά συμβόλαια, καλύτερη ποιότητα μπάσκετ, είσοδος επιχειρηματιών, ασφάλιση αθλητών, θέσεις εργασίας σε πολλά επαγγέλματα όπως και νέα επαγγέλματα.
Χιλιάδες νέα παιδιά ξεχύθηκαν στις αυλές και έφτιαχναν αυτοσχέδιες μπασκέτες για να παίξουν όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά. Εκατοντάδες γήπεδα, κλειστά και ανοιχτά κατασκευάστηκαν, άλλα τόσα σωματεία συστάθηκαν και η πορτοκαλί μπάλα βρισκόταν σε κάθε αλάνα.
Ενας νέος κόσμος, ένα οικοσύστημα που εξελισσόταν με δαιμονιώδεις ρυθμούς, στους οποίους κάποιες φορές… χόρευε όλη η Ελλάδα. Οι μαγικές βραδιές του Αρη, αργότερα οι «τιτανομαχίες» του με τον ΠΑΟΚ, οι «μάχες» Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, προκάλεσαν τρομερό ενδιαφέρον.
Το μπάσκετ όμως πήρε στραβό δρόμο και πλέον βαδίζει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Το ίδιο το άθλημα θα πρέπει να βρει τον τρόπο να αναζωογονήσει τα κύτταρά του και να αποβάλει τα… ζιζάνια.
Είναι άλλωστε το ελάχιστο χρέος που έχουν όλοι απέναντι σε εκείνα τα παιδιά που 33 χρόνια πριν άνοιξαν το δρόμο για έναν νέο κόσμο…
