Ρεντζιάς: “Στην Μπαρτσελόνα τα πιο όμορφα χρόνια μου, πρότυπο για την Ελλάδα η ACB”

Το ισπανικό περιοδικό Gigantes del Basket, φιλοξένησε τον Ευθύμη Ρεντζιά γυρίζοντας το χρόνο πίσω στη θητεία του στην Καταλονία.

Εκτός των άλλων και λόγω της θέσης τους, ρωτήθηκε για το ελληνικό πρωτάθλημα και αναφέρθηκε στους τρόπος με τους οποίους ο ΕΣΑΚΕ θέλει να βελτιώσει το προϊόν αλλά και το “δρόμο” που πρέπει να ακολουθηθεί ώστε να συμβεί αυτό.

“Τα πέντε πιο όμορφα χρόνια της καριέρας μου στην Μπαρτσελόνα”
Πώς σας υποδέχτηκε η Μπαρτσελόνα το 1997;

“Ήμουν 21 χρονών όταν έφυγα από τον ΠΑΟΚ για να πάω στη Μπαρτσελόνα. Ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από τη Θεσσαλονίκη για να παίξω μπάσκετ στο εξωτερικό. Δεν ήταν πολύ συνηθισμένο για Έλληνες παίκτες εκείνη την εποχή. Επομένως, θεωρώ ότι το να πάω στη Μπαρτσελόνα ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Είχα την ευκαιρία να παίξω σε αυτόν τον σπουδαίο οργανισμό και να ζήσω το μότο “περισσότερο από ένα κλαμπ” (mes que un club) για πέντε χρόνια. Αυτά τα πέντε χρόνια ήταν τα πιο όμορφα της καριέρας μου! Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι είχα να αντιμετωπίσω πολλές δυσκολίες με τραυματισμούς. Σε κάθε περίπτωση, η Μπαρτσελόνα είναι ένας οργανισμός που σέβεται τους αθλητές. Όταν φοράς αυτή τη φανέλα, το νιώθεις. Είτε στο γήπεδο, είτε στα αποδυτήρια είτε στο δρόμο με κόσμο. Μπορώ να πω ότι ο χρόνος μου στη Μπαρτσελόνα ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου”.

Τότε ήσουν παγκόσμιος πρωταθλητής με την ελληνική ομάδα νέων και ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην Ευρώπη. Ένιωσες ότι είχες τον κόσμο στα πόδια σου πριν βρεθείς στη Βαρκελώνη;

“Όχι, δεν σκέφτηκα ποτέ έτσι… Πάντα έλεγα ότι προτεραιότητά μου ήταν να μείνω στον ΠΑΟΚ. Είχα ταυτιστεί με τον ΠΑΟΚ και τη Θεσσαλονίκη, δεν υπήρχε κάτι άλλο στο μυαλό μου, αν και δεν είχα ζήσει άλλες εμπειρίες. Στη συνέχεια, έφτασε η πρόταση από την Μπαρτσελόνα και ξεκίνησε η διαδικασία των υπογραφών. Υπήρχε πρόβλημα με το συμβόλαιό μου με τον ΠΑΟΚ, αλλά οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα ήταν πολύ ξεκάθαροι: ‘Θα έρθεις μαζί μας, ακόμα κι αν χρειαστεί να μην παίξεις μπάσκετ για ένα χρόνο. Θα σε περιμένουμε όσο χρειαστεί’. Αυτή η χειρονομία με απελευθέρωσε εντελώς. Δεν είχα πια αμφιβολίες. Ο ΠΑΟΚ ήταν η μεγάλη μου αγάπη, όπως και η Θεσσαλονίκη, αλλά όταν σε καλεί η Μπαρτσελόνα όλα σταματούν”.

Τουλάχιστον μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι τα έζησες όλα πολύ γρήγορα, σωστά;

“Είναι γεγονός. Είναι ένα μονοπάτι στο οποίο δεν ξέρεις τη διάρκεια ή τον προορισμό. Μπορείς να βάζεις στόχους, αλλά αυτοί αλλάζουν μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο… Δηλαδή, μπορείς να υπογράψεις συμβόλαιο για τρία χρόνια και μετά τον πρώτο χρόνο να πουν: “Ευχαριστώ πολύ, γεια”. Η ζωή μας ως αθλητές έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. Ξεκινάς ένα ταξίδι και δεν ξέρεις το μονοπάτι ή το τέλος.”.

Τι συνάντησες πηγαίνοντας στη Βαρκελώνη;

“Προπονητής ήταν ο Μανέλ Κόμας. Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καλή σχέση μαζί του, ήταν πολύ ζεστός άνθρωπος, ήταν πάντα κοντά μου, μιλούσαμε καθημερινά και ήθελε να με βοηθήσει. Ανάμεσα στους παίκτες είχαμε τους Saša Đjorđević, Marcelo Nicola, Jerrod Mustaf, Roger Esteller, Andrés Jiménez, Rafa Jofresa, Quique Andreu. Ο Ναβάρο ήταν πολύ νέος εκείνη την εποχή. Τότε έφτασε ο Ζόραν Σάβιτς. Παίξαμε μαζί στον ΠΑΟΚ και μετά στη Μπαρτσελόνα. Ο Ζόραν είναι μοναδικός.”

Πώς σε υποδέχτηκε ο σύλλογος της Βαρκελώνης;

“Στη Μπαρτσελόνα είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με σπουδαίους ανθρώπους. Πραγματικά. Γενικότερα στην καριέρα μου και στις ομάδες που έπαιξα είχα πάντα καλούς συμπαίκτες. Είμαι πολύ τυχερός σε αυτό. Το πιο σημαντικό, έκανα σχέσεις ζωής. Όπως, για παράδειγμα, με τον Ρότζερ Εστέλερ.Ήταν ένας από τους πρώτους που συνάντησα στη Μπαρτσελόνα, μαζί με τον Μαρσέλο, και περάσαμε χρόνο μαζί. Ο Ρότζερ με βοήθησε να προσαρμοστώ γρήγορα στον ρυθμό της ομάδας, της πόλης και της Καταλονίας. Μπορώ να πω ότι έζησα στη Βαρκελώνη για πέντε χρόνια ως ντόπιος. Το πιο σημαντικό είναι ότι πήγα ως επαγγελματίας, όχι απλώς ως ταλαντούχος νεαρός παίκτης”.

Πώς ήταν ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο και ο Πάου Γκασόλ στα πρώτα τους χρόνια;

“Ο Χουάν Κάρλος ήταν στην Μπαρτσελόνα την πρώτη μου χρονιά στην ομάδα. Μιλάμε για έναν νεαρό που ήδη έδειξε ότι είχε πολλή μπάσκετ μέσα του. Ήταν ένα πολύ καλό και εργατικό παιδί που άκουγε τους μεγαλύτερους του και ενσωματωνόταν καλά με τους άλλους παίκτες. Ο Πάου έφτασε την επόμενη σεζόν. Ήταν δύο τεράστια ταλέντα. Δεν θέλω να εστιάσω μόνο σε αυτό, αλλά στον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τος. Προέρχονται από πολύ καλές οικογένειες και έχουν εξαιρετικό χαρακτήρα. Είναι δύο παίκτες που αγαπώ πολύ και έχω μόνο καλές αναμνήσεις από αυτούς. Είναι σπουδαίοι αθλητές, το έχουν αποδείξει με τη θρυλική τους καριέρα, αλλά τους ξεχωρίζω γιατί ήταν καλοί άνθρωποι. Κάναμε πολλά αστεία στα ταξίδια μας, είχαν απίστευτο χιούμορ και πολύ σεβασμό”.