Oι σκληρές αλήθειες του Λαρεντζάκη

Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης ρωτήθηκε για την ελληνοποίηση του Τόμας Ουόκαπ και προχώρησε σε ένα προσωπικό σχόλιο, το οποίο σε κάποιους κακοφάνηκε, αλλά άποψή μας είναι πως είπε και ορισμένες σκληρές αλήθειες: «Θεωρώ ότι ο ανταγωνισμός είναι υγιής. Κάθε παίκτης, είτε Έλληνας είτε ξένος, πρέπει να αποδεικνύει στο παρκέ πως πρέπει να βρίσκεται στην Εθνική και την ομάδα του. Ας έρθει κάποιος Έλληνας, ή εγώ, που ο Τόμας μπορεί να είναι στη θέση μου, να πάω στο γήπεδο και να παλέψω για τη θέση μου. Ο ανταγωνισμός μόνο καλύτερο σε κάνει. Να αφήσουμε την γκρίνια και την αδικία, να δουλέψουμε και να δείξουμε στο παρκέ ό,τι αξίζουμε. Εγώ έχω αυτήν τη φιλοσοφία, για αυτό έχω φτάσει σε αυτό το επίπεδο, κανείς δεν μου έχει χαριστεί. Δεν πρέπει επειδή είμαστε Έλληνες να επαναπαυόμαστε στα λόγια». Η τελευταία του ατάκα είναι μία πραγματικότητα.

Η «χρυσή φουρνιά»

Το ελληνικό μπάσκετ πριν από 20 χρόνια είχε την τύχη να παραγάγει ορισμένους σπουδαίους μπασκετμπολίστες, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Έγιναν θρύλοι του ευρωπαϊκού μπάσκετ και οδήγησαν σε επιτυχίες και τίτλους όχι μόνο τους συλλόγους τους αλλά και την Εθνική μας. Παίκτες όπως οι Θοδωρής Παπαλουκάς, Δημήτρης Διαμαντίδης, Βασίλης Σπανούλης, Νίκος Ζήσης, αλλά και ακολούθως ο Κώστας Σλούκας, όπως και ο Νικ Καλάθης, χαρακτηρίζονται στους κορυφαίους γκαρντ όλων των εποχών στην Ευρωλίγκα. Στην ελίτ των φόργουορντ οι Γιώργος Πρίντεζης, Αντώνης Φώτσης και Στράτος Περπέρογλου, όπως φυσικά και ο Κώστας Παπανικολάου. Σέντερ όπως οι Γιάννης Μπουρούσης, Σοφοκλής Σχορτσανίτης και Λάζαρος Παπαδόπουλος έκαναν σημαντική καριέρα στα ευρωπαϊκά γήπεδα, με παίκτες και προπονητές από το εξωτερικό να εκθειάζουν το ταλέντο και την ποιότητα του Έλληνα μπασκετμπολίστα.

Η νέα γενιά... ψήλωσε απότομα

Το γεγονός αυτό ναι μεν έδωσε κίνητρο στα νέα παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ, αλλά παράλληλα τους έκανε να θεωρούν εύκολο και προσιτό το να γίνουν... Σπανούλης σε μία μέρα. Παίκτες σε ηλικία 17, 18, 19 και 20 ετών άρχισαν να έχουν τεράστιες απαιτήσεις. Να ζητούν ενεργό χρόνο συμμετοχής, πολλά χρήματα, να σηκώνουν εύκολα μπαϊράκι αν δεν περνούσε το δικό τους, μην έχοντας υπομονή, αλλά και να στέκονται στο γεγονός πως είναι Έλληνες μπασκετμπολίστες. Βλέπετε, σε μία εποχή (τουλάχιστον την τελευταία πενταετία) όπου δεν βγαίνουν καλοί και αξιόλογοι μπασκετμπολίστες υψηλού επιπέδου, όπως στο παρελθόν, ο κάθε γηγενής αθλητής που έρχεται έχει μεγάλες απαιτήσεις.

Ο κάθε παίκτης που διαθέτει ψήγματα ταλέντου αυτόματα θεωρεί τον εαυτό του σημαντικό, απαραίτητο, δημιουργώντας μία διαφορετική αίσθηση για τον εαυτό του, η οποία δεν συνάδει με την αξία του. Δεν είναι τυχαίο πως ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, αλλά και η ΑΕΚ, οι οποίες ποντάρουν και επενδύουν στο ταλέντο του Έλληνα μπασκετμπολίστα εδώ και πολλά χρόνια, στο τέλος αφήνουν ελεύθερους τους περισσότερους ελπιδοφόρους Έλληνες αθλητές. Είτε για λόγους απόδοσης είτε για θέματα νοοτροπίας και χαρακτήρα. Τρανό παράδειγμα ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος από εκεί που χαρακτηριζόταν ο «επόμενος μεγάλος μπασκετμπολίστας στην Ελλάδα», στην πορεία... χάθηκαν τα ίχνη του.

Στο τέλος ήρθαν αντιμέτωποι με τη σκληρή αλήθεια

Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης είπε αλήθειες, διότι ξέρει και βλέπει και ο ίδιος αρκετά νέα παιδιά να επηρεάζονται από μάνατζερ αλλά και από τις οικογένειές τους, με αποτέλεσμα να νομίζουν πως επειδή είναι ελληνόπουλα θα τους χαριστούν μεγάλα συμβόλαια και ρόλοι σε πρωτοκλασάτες ομάδες.

Αποτέλεσμα; Όταν φτάνουν στο κορυφαίο επίπεδο, οι περισσότεροι να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν σε επίπεδο Ευρωλίγκας και στο τέλος να έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή αλήθεια. Να μάχονται να βρουν ρόλο και χαμηλό συμβόλαιο σε μικρομεσαίες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος. Τα παραδείγματα αρκετά αν ρίξετε μία ματιά στα ρόστερ εκείνων των συλλόγων. Ελάχιστοι είναι οι νέοι παίκτες από την καινούργια γενιά, οι οποίοι έχουν σωστή νοοτροπία, σεμνότητα αλλά και γνώση πως θα πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να φτάσουν στο κορυφαίο επίπεδο. Το ταλέντο δεν αρκεί. Παίκτες που πέρασαν από τον Ολυμπιακό και την εθνική μας ομάδα έχουν να λένε πως ένας από αυτούς είναι ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, του οποίου την πορεία παρακολουθούν διακριτικά οι «ερυθρόλευκοι».

Στα 25 τους ήταν ήδη πρωταγωνιστές, τώρα;

Στην ουσία όμως. Δεκτές οι όποιες αντιρρήσεις για την ελληνοποίηση του Τόμας Ουόκαπ, καλά κάνει και ο ΠΣΑΚΚ και στηρίζει τον Έλληνα μπασκετμπολίστα, αλλά θα πρέπει και η νέα γενιά να αποκτήσει αθλητική παιδεία, σωστή νοοτροπία και να καταλάβει πως χωρίς εξάσκηση και διάθεση για βελτίωση και εξέλιξη δεν θα καταφέρουν να διακριθούν ποτέ.

Αν ρίξετε μία ματιά, δεν υπάρχει μεγάλη ποιότητα στις θέσεις των γκαρντ από τις ηλικίες 25 και κάτω, με εξαίρεση ορισμένα καλά δείγματα που παρουσιάζουν (ανά διαστήματα) οι Δημήτρης Μωραΐτης (Περιστέρι), Γιώργος Καλαϊτζάκης (Παναθηναϊκός) και ο Μιχάλης Λούντζης του Ολυμπιακού. Παιδιά που έρχονται αποκλειστικά από τον πάγκο, έχοντας κυρίως βοηθητικό ρόλο. Στα 25 τους οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ζήσης, Σλούκας ήταν ήδη πρωταγωνιστές, αλλά αυτά είναι περασμένα μεγαλεία.