Όταν η Ελλάδα μπήκε στον χάρτη του μπάσκετ (31 χρόνια από το έπος του 1987)
Συμπληρώθηκαν κιόλας 31 χρόνια από την ημέρα που η Ελλάδα κατέκτησε στο ΣΕΦ το ευρωμπάσκετ του 1987 και μπήκε για τα καλά στον Παγκόσμιο χάρτη του μπάσκετ.
Ήταν τότε που η παρέα των Γκάλη, Γιαννάκη, Καμπούρη, Φιλίππου, Ανδρίτσου, Φασούλα, Ιωάννου, Χριστοδούλου, Ρωμανίδη, Καρατζά, Λινάρδου και Σταυρόπουλου κατάφεραν να βγάλουν ένα ολόκληρο έθνος στους δρόμους να πανηγυρίσει έναν άθλο που όμοιο του δεν είχε ζήσει ποτέ η χώρα μας σε επίπεδο αθλητισμού.
«Γίγαντες» όλοι τους, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, οι παίκτες του Κώστα Πολίτη με περίσσια αυταπάρνηση έδωσαν όλο τους το «είναι» και κατάφεραν να πάρουν την πρώτη θέση σε ένα τουρνουά που χρειάστηκε να αποκλείσουν όλα τα ευρωπαϊκά «μεγαθήρια» της εποχής.
Μια Ελλάδα πιο αγνή, με περισσότερες Αξίες, με δίψα για διακρίσεις, με κοινό που λαχταρούσε τις χαρές και απέτασσε τις λύπες. Μια Ελλάδα που είχε εναποθέσει όλες της τις ελπίδες στον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τον Φάνη. Μια Ελλάδα που είδε τη λύτρωση μέσα από τα μάτια του Αργύρη Καμπούρη.
Μια Ελλάδα που έκτοτε έγινε Παγκόσμια Υπερδύναμη. Το 1987 ήταν απλώς η αφορμή για να εξαπλωθεί στη χώρα μας ο ιός του μπάσκετ. Οι πρώτοι που «νόσησαν» ήταν οι παίκτες του Κώστα Πολίτη. Έπειτα ο κόσμος που γέμιζε ασφυκτικά το ΣΕΦ σε κάθε «παράσταση» της εθνικής μας ομάδας. Ευτυχώς η τρέλα εξαπλώθηκε από άκρη σ’ άκρη στη χώρα μας και με αφορμή αυτή τη διοργάνωση το μέλλον του αθλήματος στην Ελλάδα γνώρισε τεράστιες χαρές, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Οι μετέπειτα γενιές που διακρίθηκαν θα χρωστάνε πάντα σε αυτή τη φουρνιά παικτών την ύπαρξή τους. Γιατί ήταν αυτοί που έκαναν τη σπίθα - πυρκαγιά. Ήταν αυτοί που έβαλαν «φωτιά» σε ολόκληρη την Ευρώπη, μέσα από ένα ονειρεμένο τουρνουά.
Ήταν αυτοί που απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι η ελληνική ψυχή δε μασάει από τίποτα. Είναι αυτοί που τους χρωστάμε το πιο μεγάλο, το πιο αγνό μπασκετικό «ευχαριστώ».
