Οι διατάσεις για τον Άρη, ο σεβασμός για τον Παύλο και οι Πανελλήνιες

Εν έτει 2018 είναι σαφές ότι πρέπει τα αυτονόητα να εκθειάζονται καθώς δεν δείχνουν -δυστυχώς- να παραμένουν αυτονόητα. Προφανώς η σύγχρονη εποχή δεν μετρά με το ίδιο σύστημα ηθικές αξίες. Δύσκολο να το αποδεχθείς αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα πρότυπα αλλάζουν και μια λέξη που φαίνεται πως πραγματικά έχει μπει στο στόχαστρο της εποχής είναι ο σεβασμός.

Αφορμή για τούτη την κουβέντα η στάση του Γκιστ στο ΣΕΦ στη διάρκεια της τήρησης του ενός λεπτού σιγή για τον Άρη Ραφτόπουλο και χθες, η στάση του Βασίλη Σπανούλη στο πένθιμο λόγω Παύλου Γιαννακόπουλου ματς στο ΟΑΚΑ.

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους να ξεκινήσουμε με τον Γκιστ και τις περιβόητες διατάσεις στο ΣΕΦ. Όχι, ο Αμερικανός δεν είναι ο αληταράς που έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τους υπόλοιπους πού βρίσκονταν στο γήπεδο και εν προκειμένω αυτόν που «έφυγε». Απλά λειτουργεί με ένα σύστημα αξιών -όπως συμβαίνει με πολλά νέα παιδιά- εντελώς νέο και απόλυτα λανθασμένο. Ένα σύστημα αξιών που βάζει σε υψηλή θέση οτιδήποτε κοστίζει ακριβά ή φέρνει πολλά λεφτά και χαμηλά κάθε αναφορά περί ηθικής. Ένα σύστημα αξιών που διαμορφώνεται εν καιρώ οικονομικής κρίσης με τηλεοπτικά reality πραγματικά σκουπίδια, με ακριβοπληρωμένους σταρ της κακιάς ώρας και με την ηθική χαλαρότητα σε πρώτο πλάνο. Μάλιστα, για όλα αυτά υπάρχει το επιχείρημα... «ναι, αλλά όλοι αυτοί κονομάνε».

«Δυσσεβίας ύβρις», έλεγε ο Αισχύλος. Δηλαδή «από την ασέβεια γεννιέται η ύβρις». Ο Γκιστ και κάθε Γκιστ, ίσως χωρίς να το ξέρουν γίνονται υβριστές με τη στάση τους. Η ηθική, ο σεβασμός και όλα αυτά που δεν συνάδουν με την… κονόμα, δεν αποτελούν προνόμιο αλλά υποχρέωση. Σε αυτά στηρίζεται η ανθρωπιά και χωρίς αυτά οδηγούμαστε σε άλλα μονοπάτια, περίεργα και επικίνδυνα.

Πως κερδίζονται όλα αυτά; «Το γαρ τραφήναι μη κακώς αιδώ φέρει », λέει ο Ευριπίδης. Δηλαδή, «η καλή ανατροφή φέρνει και τον σεβασμό».

Δεν ξέρω προσωπικά τον Βασίλη Σπανούλη αλλά μόνο μέσω της συμπεριφοράς του. Ίσως σε άλλες εποχές αυτό που έκανε στο ΟΑΚΑ να θεωρείτο απλά αυτονόητο και να μην έχριζε ξεχωριστής αναφοράς. Όμως το γεγονός ότι με δική του πρωτοβουλία, σε ένα γήπεδο που εν χορώ έβριζαν τη γυναίκα του, βγήκε να μιλήσει, μόνο για τον Παύλο Γιαννακόπουλο, δείχνει σεβασμό. Και το κέρδος θα είναι διπλό αν κάποιος σήμερα μιλήσει γι’ αυτές τις διαφορές στις συμπεριφορές στον Γκιστ.

ΥΓ.: Για τα παιδιά που συνεχίζουν τη μάχη των Πανελληνίων και κάποια από αυτά γράφουν σήμερα Αρχαία και προφανώς έχουν ακούσει πολλά για Αισχύλο και Ευρυπίδη. Καλό είναι να μην τα ξεχάσουν όσο και αν αλλάζουν οι εποχές.