Ο Χάμιλτον, η Γάζα και οι υποκριτές…

«Η σιωπή και η έλλειψη δράσης από τις διεθνείς κοινότητες θα κριθούν από τις γενιές του μέλλοντος. Κάθε μέρα που περνά χωρίς να επιτρέπεται η ασφαλής έλευση ανθρωπιστικής βοήθειας στους Παλαιστίνιους και όσο δεν υπάρχει κατάπαυση πυρός, όλο και περισσότερες ζωές χάνονται. Αυτοί που έχουν τη δύναμη, οφείλουν να κάνουν τα πάντα για να τελειώσει αυτός ο βασανισμός και πρέπει να το κάνουν τώρα». Τάδε έφη… Λιούις Χάμιλτον.

Την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι σιωπούν, ο Βρετανός έκανε ένα βήμα που λίγοι αποτολμούν. Πρόκειται για μια δημόσια τοποθέτηση που αντιβαίνει στη σιδηρά γραμμή των μηχανισμών που περιβάλλουν τη Φόρμουλα 1 και όχι μόνο. Αναπαράγοντας το μήνυμα της «Unicef» για τον τραγικό απολογισμό των παιδιών που χάθηκαν στη Γάζα, ο Χάμιλτον έκανε κάτι που κανένας άλλος εν ενεργεία οδηγός του σπορ δεν θέλησε να επιχειρήσει: Αναγνώρισε την πραγματικότητα.

Για να είμαστε δίκαιοι, εξαίρεση στην εν λόγω μαζική σιωπή για τις σφαγές αμάχων που συντελούνται στη Γάζα αποτελεί η… σύντροφος του Μαξ Φερστάπεν. Η Κέλι Πικέ, γνωστή ινφλουένσερ, συντονίστηκε με το μήνυμα του Χάμιλτον μέσω διαδικτυακής πλατφόρμας. Κάτι είναι κι αυτό…

Η Φόρμουλα 1 έχει από καιρό χτίσει ένα αφήγημα, το οποίο συνδυάζει την τεχνολογία με την πρόοδο, την ενσωμάτωση και τη συμπερίληψη. Εκστρατείες για ίσες ευκαιρίες, δημόσιες συγγνώμες για παραλείψεις του παρελθόντος, δηλώσεις για έναν καλύτερο κόσμο.

Όμως, όταν η παγκόσμια επικαιρότητα γίνεται πραγματικά ασφυκτική, όταν χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους υπό το βάρος μιας ανεξέλεγκτης και εξοντωτικής βίας, η στροφή προς τη σιωπή δείχνει την πραγματική φύση της στάσης της Φόρμουλα 1. Αυτής της υποκρισίας και της επίπλαστης ευαισθησίας. Η ανάρτηση του Χάμιλτον δεν ήταν μια… φανφάρα, ούτε μια προσπάθεια να καρπωθεί το ηθικό πλεονέκτημα. Άλλωστε ο συγκεκριμένος έχει μιλήσει ξανά στο παρελθόν για τη Γάζα.

Ήταν μια λιτή, ξεκάθαρη αναγνώριση της τραγωδίας. Δεν χρειάστηκε να κατονομάσει ενόχους ή να αναλύσει γεωπολιτικές ισορροπίες. Αρκούσε το «δεν μπορούμε να σιωπούμε άλλο», για να σπάσει τον τοίχο της συλλογικής αφωνίας. Και το έκανε σε ένα περιβάλλον που παραδοσιακά αποτρέπει κάθε δημόσια θέση εκτός των «ασφαλών» ορίων, ήτοι εκείνων που δεν αγγίζουν τα πραγματικά «καυτά» γεγονότα.

Η διοίκηση της Φόρμουλα 1, οι ομάδες, ακόμα και τα ειδησεογραφικά δίκτυα που περιστρέφονται γύρω από το οικοσύστημα του σπορ, απέφυγαν οποιαδήποτε αναφορά. Η επιλογή αυτή δεν είναι ούτε τυχαία. Αντιθέτως, είναι μια συνειδητή στάση αποφυγής, αφού, η ανθρώπινη οδύνη κοστίζει.

Βλέπετε, μια δημόσια τοποθέτηση απέναντι σε μια σφαγή έχει συνέπειες και η αλήθεια δεν είναι πάντα πηγή εσόδων. Και έτσι προτιμάται η σιγή, η κανονικοποίηση του απολίτικου και η τακτική της μη εμπλοκής που εν τέλει λειτουργεί σαν ένα πολύ βολικό άλλοθι.

Ο Χάμιλτον, με τα λάθη του, τις αντιφάσεις του και το βάρος ενός ολόκληρου «μπραντ», θυμίζει πως υπάρχουν στιγμές που η δημόσια σιωπή ισούται με συνενοχή. Ο Βρετανός δεν παριστάνει τον ήρωα, ούτε προσποιείται ότι γνωρίζει την απάντηση στα σύνθετα ερωτήματα της εποχής.

Απλώς υπενθυμίζει κάτι που όλο και περισσότερο ξεχνιέται, ότι ακόμη και σε κόσμους όπου όλα είναι προγραμματισμένα και μετριούνται με το χρήμα, υπάρχει ακόμα χώρος για υπεύθυνη στάση και ξεκάθαρη θέση. Όχι για να κερδηθεί κάτι, αλλά για να μην χαθεί εντελώς η αίσθηση του σωστού και της πραγματικότητας.

Και αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Σαφώς και δεν αλλάζει την πορεία των γεγονότων, ωστόσο μέσα σε ένα περιβάλλον ακριβοπληρωμένης… απάθειας, ακόμη και ένα απλό στόρι στα σόσιαλ μίντια μπορεί να λειτουργήσει ως υπενθύμιση ότι η ανθρωπιά υπάρχει ακόμα…