Οκτώ χρόνια χωρίς τον δικό μας Γιώργο

Ήταν μεσημεράκι της 21ης Ιουλίου του 2010 όταν κυκλοφόρησε τηλεφωνικά το κακό μαντάτο: Ο Γιώργος Δασκαλόπουλος δεν ήταν πια ανάμεσά μας. Προδομένος από την καρδιά του, ο καλός συνάδελφος είχε φύγει από τη ζωή το πρωί εκείνης της ημέρας σε ηλικία μόλις 45 ετών, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό τόσο ως συντάκτης όσο -κυρίως- ως άνθρωπος. Σημαντικό μέρος εκείνης της συντακτικής παρέας του ’10 συνεχίζει να υπηρετεί το «ΦΩΣ» και δύο μέλη της, ο Παναγιώτης Λιακόπουλος και ο Γιώργος Ξανθόπουλος, θυμούνται με εγκαρδιότητα και χαμόγελο τον εκλιπόντα, τον οποίον έζησαν από κοντά και μνημονεύουν πολύ συχνά στις καθημερινές τους συζητήσεις.

ΓΡΑΦΕΙ Ο Π. ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Γίγαντα Δάσκα. Γίγαντα Δασκαλό. Πέρασαν οκτώ χρόνια. Άλλαξαν πολλά στην εφημερίδα. Πάρα πολλά. Η αλήθεια είναι όμως πως όλα αυτά τα χρόνια κανένας μας στο «ΦΩΣ» δεν σε ξέχασε. Όχι μόνο εμείς που συνεχίζουμε αλλά και όλοι όσοι πέρασαν από τα χεράκια σου ή όπως συνήθιζες εσύ να λες «στα ποδαράκια μου μεγάλωσε κι αυτός». Ο Ηρακλής, ο Χριστόφορος, ο Άρης, ο Γιώργος, ο Δημήτρης, ο Κώστας. Όταν βρεθούμε όλοι μαζί εκτός εφημερίδας, δεν υπάρχει περίπτωση να μη φέρουμε στο μυαλό μας κάποιες από τις επικές ατάκες σου και τα φοβερά στιχάκια σου. Σε χρόνο μηδέν έφτιαχνες βρε γίγαντα το ποίημα και ξεκινούσε το τραγούδι στο «ΦΩΣ» με τους υπόλοιπους να ακολουθούν στον δικό σου ρυθμό. Είναι αδύνατο να διαγράψουμε από τη μνήμη μας όλα όσα έγραφες με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο. Άλλωστε, όπως μας έλεγε ο κύριος Θόδωρος: «Δασκαλόπουλος δεν γίνεσαι, γεννιέσαι. Άσε τα ποιητικά και γράψε αυτό που μπορείς».

Είναι αδύνατο να… σβήσουμε από τη μνήμη μας τα όσα ζήσαμε στο πλάι σου – εγώ για την ακρίβεια καθόμουν απέναντί σου – κάθε ημέρα και βράδυ στα γραφεία της εφημερίδας. Είναι τόσα πολλά… για αυτό και κάθε απόγευμα η «παλιοπαρέα» σε στιγμές δύσκολες, θυμόμαστε τις καταστάσεις που ζήσαμε μαζί, αναπολούμε τα παλιά, χαμογελάμε και προχωράμε.

Γιατί πάντα αυτό μου έλεγες με τη μοναδική φωνή σου που διαπερνούσε ακόμη και το Σινικό Τείχος: «Χαμογέλα Λιακό, χαμογέλα. Η ζωή είναι μικρή. Προχώρα…».

Σας είπα πιο πάνω για τα στιχάκια και τα ποιήματα του Γιώργου Δασκαλόπουλου και έτσι θα κλείσω. Κάποιες από τις ατάκες του δικού μας ξεχωριστού Δασκαλό.

-«Ολυμπιακός έγινες πριν έρθεις στο ΦΩΣ ή μετά». Αυτό έλεγε σε όλους μας όταν περνούσαμε για πρώτη φορά την πόρτα της εφημερίδας.

-«Παιδιά, δέκα λεπτάκια αφήστε με ήσυχο και μετά…». Κάθε φορά που τον πειράζαμε και δεν τον αφήναμε ήσυχο να γράψει.

-Τις βραδιές που στο ΟΑΚΑ γίνονταν τα πάντα για να κερδίσει ο ΠΑΟ στο μπάσκετ, ο Δασκαλό δεν περίμενε καν να ολοκληρωθεί το τέταρτο δεκάλεπτο. Μάζευε τα πράγματά του από το γραφείο και μας έλεγε με νόημα «Έχει προπονητή ο Παναθηναϊκός, αγόρι μου».

-Ο Γιώργος κάθε Πέμπτη είχε ρεπό. Η επόμενη μέρα για εκείνον λοιπόν ήταν ένα «μαρτύριο» αφού ήθελε κάποιες ώρες για να μπει σε φουλ ρυθμό. Όταν τον καλούσε στο τηλέφωνο η κυρία Μαρία για να δει πώς πάει η στήλη του, εκείνος είχε έτοιμη την ατάκα της Παρασκευής όπως τη λέγαμε εμείς: «Μαρία μου, ένα περίεργο πράγμα, κάθε Παρασκευή όλοι βγαίνουν μετά τις έξι».

- Κλείνουμε με το αγαπημένο του «ω Ελλάς αρχαία χώρα, τι μαλ… βγάζεις τώρα».

ΓΡΑΦΕΙ Ο Γ. ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ
Πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια από τότε, κι όμως δεν μας λείπει όσο θα περίμενε κανείς. Όχι, δεν είναι επειδή δεν νοιαζόμασταν γι’ αυτόν, δεν είναι επειδή δεν δεθήκαμε ή επειδή δεν τον εκτιμούσαμε. Το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα. Ο Γιώργος Δασκαλόπουλος δεν είναι πια μαζί μας ως φυσική παρουσία, να γεμίζει τις σελίδες με την απαράμιλλη πένα του και τις αίθουσες με γέλια από τα… τρανταχτά αστεία του. Ωστόσο η ψυχή του, το πνεύμα του, μας κάνουν παρέα καθημερινά. Διότι πολύ απλά, δεν έχει περάσει μέρα -στην κυριολεξία, όμως- από τότε που «έφυγε», που δεν αναφερθήκαμε σε μια ατάκα του, σε ένα γεγονός που έχει σχέση με αυτόν, σε ένα από τα μύρια αστεία του που -για μας τους «μέσα» τουλάχιστον- άφησαν εποχή.

Προσωπικά τον έζησα από κοντά, σχεδόν σε καθημερινή βάση, από το καλοκαίρι του 2003, όταν και πρωτοπάτησα το πόδι μου στο «ΦΩΣ». Τότε ήταν ακόμη συντάκτης ύλης και ευθύς αμέσως κατάλαβα πως επρόκειτο για μοναδική προσωπικότητα: «Ρε Ξανθόπουλε, τι δημοσιογραφία σας μαθαίνουνε;». Ακόμα κι όταν σου έκανε παρατήρηση, το έκανε με τρόπο διασκεδαστικό, περιπαικτικό. Και σας εγγυώμαι ότι δεν πρόκειται να βρείτε ψυχή που τον ήξερε, να σας πει ότι έχει συναντήσει ξανά άνθρωπο με τόσο ιδιαίτερη και πηγαία αίσθηση του χιούμορ. Αργότερα εργάστηκε ως συντάκτης και ουδείς ξεχνάει τα… μιλιούνια έγγραφα που «γέμιζαν» λέξεις με μοναδικό τρόπο και ροή, λες και κάποιος του τα υπαγόρευε. Σε τέτοιο βαθμό, που συχνά δυσκολευόταν να μην ξεπεράσει… εις διπλούν τον αριθμό λέξεων που του είχε ζητηθεί!

Πέρασαν 8 ολόκληρα χρόνια από τότε. Αλλά όσα και αν περάσουν, θα συνεχίσει να «βρίσκεται» μαζί μας, στις αναμνήσεις μας. Να μας διασκεδάζει και με έναν τρόπο να πορεύεται μαζί μας, να μας συνοδεύει νοερά στο δικό μας ταξίδι. Το σίγουρο είναι ότι άφησε το στίγμα του, έγραψε ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του «ΦΩΤΟΣ» κι έγινε αιώνιο κομμάτι της, έστω κι αν το νήμα της ζωής του έμελλε να κοπεί πολύ νωρίς…