Σάκκαρη: «Αυτή τη χρονιά έπαιξα πολύ καλό τένις»
Στη χρονιά που ολοκληρώθηκε αλλά και στους στόχους που έχει αναφέρθηκε με δηλώσεις της στο εξωτερικό η Μαρία Σάκκαρη.
Συνέντευξη εφ' όλης της ύλης παραχώρησε στο εξωτερικό η Μαρία Σάκκαρη, που μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στους στόχους της, στο πως βίωσε την καραντίνα αλλά και στη μητέρα της η οποία ήταν και αυτή πρωταθλήτρια στο τένις.
Μεταξύ άλλων δήλωσε:
Για τον στόχο της όταν αγωνίζεται σε ένα Grand Slam: «Πιστεύω πως το γεγονός ότι έχω προσδοκίες από τον εαυτό μου, είναι και αυτό που με κάνει καλή παίκτρια. Όταν πηγαίνω σε ένα major, πηγαίνω επειδή θέλω να το κερδίσω, παρόλο που ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Δεν έχω στόχο να κερδίσω δύο αγώνες και να είμαι στον 3ο γύρο, δεν έχω αυτή τη νοοτροπία. Ξέρω τι μπορώ τι να κάνω, ειδικά αυτή τη χρονιά έχω παίξει πολύ καλό τένις και έχω δείξει πολύ καλό χαρακτήρα πνευματικά, οπότε δε βλέπω το λόγο να μην πιστεύω ότι μπορώ να έχω μια μεγάλη πορεία».
Για την ομάδα της: «Ο Τομ είναι ο προπονητής μου και ο Ντάνιελ ο φυσιοθεραπευτής μου. Είμαστε και οι τρεις 25 χρονών και αυτό το κάνει ευχάριστο. Το να δουλεύεις με τον Τομ είναι τόσο εύκολο! Δεν έχεις να ανησυχήσεις για τίποτα, φροντίζει τα περισσότερα πράγματα, είναι πολύ χαλαρός, δεν έχω κανένα παράπονο, απλά απολαμβάνω την κάθε φορά που είμαι μαζί του στο κορτ. Είναι θαυμάσιο που έχω αυτούς τους ανθρώπους γύρω μου, όταν δεν είμαι με την οικογένειά μου».
Για το πως πέρασε την πρώτη καραντίνα: «Ήμουν στην Ελλάδα γιατί ήθελα να είμαι με την οικογένειά μου. Επέστρεψαν επίσης στο σπίτι η αδερφή μου και ο αδερφός μου, οπότε ήμασταν όλη αυτή την περίοδο μαζί, που ήταν εκπληκτικό. Στην αρχή μπορούσα να δουλέψω μόνο στη φυσική μου κατάσταση, 5 εβδομάδες αφού επέστρεψα από το Indian Wells ξεκίνησα να παίζω και τένις. Ήταν ωραία, πέρασα καλά στο σπίτι».
Για τη μητέρα της, Αγγελική Κανελλοπούλου: «Πλέον είναι πολύ περισσότερο μητέρα για μένα, αλλά πάντα έχει να δώσει καλές συμβουλές. Είναι ωραίο να έχεις δίπλα σου κάποιον που γνωρίζει τι περνάς. Όταν ήμουν μικρότερη με προπονούσε κάποιες φορές που δεν είχα προπονητή, περισσότερο όμως όταν ήμουν μικρή, μέχρι τα 12-13, έκανα προπονήσεις με τον παππού μου, που ήταν ο προπονητής της. Η μητέρα μου όμως ήταν πάντα εκεί, αποκαλεί τον εαυτό της ως προπονητή έκτακτης ανάγκης, οπότε αν μείνω ποτέ χωρίς προπονητή θα πιάσει δουλειά!»
