«Ερυθρόλευκη» Μασία

Ήδη (και ως είθισται) έχουν γραφτεί δεκάδες ονόματα επίδοξων «ερυθρόλευκων» άσων του μέλλοντος, από τον παλιόφιλο Λούκα Μιλιβόγεβιτς έως τον ικανό επιθετικό του Άρη, Αμπουμπακάρ Καμαρά, κι από τον «φρέσκο» διεθνή με την Εθνική Ελλάδας, Τζορτζ Μπάλντοκ, έως διάφορους άλλους, τα ονόματα των οποίων δεν είχαμε ξανακούσει ποτέ στο παρελθόν. Η αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού στο μεγαλύτερο μέρος της περσινής σεζόν δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας: η ομάδα χρειάζεται οπωσδήποτε μεταγραφική ενίσχυση σε συγκεκριμένες θέσεις.

Ωστόσο, δεν φέρνουν (μόνο) οι μεταγραφές την ευτυχία. Παράλληλα με την αναζήτηση στην ελληνική και στην παγκόσμια αγορά, οι πρωταθλητές καλά θα έκαναν να ρίξουν και μια ματιά στα πέριξ του Καραϊσκάκη. Να γράψω μερικά ονόματα; Φώτης Κίτσος, Πέτρος Μπαγκαλιάνης, Απόστολος Αποστολόπουλος, Βασίλης Σουρλής αλλά και ο Γάλλος Μπαντιουγκού Φατιγκά. Όλοι οι παραπάνω είναι τινέιτζερ (ή σχεδόν) και άφησαν μεγάλες υποσχέσεις όχι μόνο με τον Ολυμπιακό Β’ αλλά ενίοτε και με την πρώτη ομάδα. Σε όλους αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε τον ουκ ολίγες φορές ενδεκαδάτο φέτος Αγκιμπού Καμαρά, τον ταλαντούχο κίπερ Κωνσταντίνο Τζολάκη (by the way, όλα αυτά περί Πασχαλάκη καλό είναι να μην ακούγονται καν) και τον λίγο μεγαλύτερο Μάριο Βρουσάι. Και υπάρχουν κι άλλοι που έρχονται από πίσω. Έλληνες και ξένοι. Μήπως λοιπόν πρέπει να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες σε όλα αυτά τα παιδιά;

Δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες στον πλανήτη τα τελευταία τριάντα χρόνια, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Άλεξ Φέργκιουσον και η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα, χτίστηκαν ακριβώς με αυτόν τον τρόπο. Γιατί να μην επιχειρηθεί κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα; Ο Ολυμπιακός διαθέτει πλέον τεράστια απόσταση από τους διώκτες του και άρα έχει την πολυτέλεια να πάρει ρίσκα. Ο συνδυασμός της ποιότητας και της πείρας των ήδη φτασμένων ποδοσφαιριστών του με τον ενθουσιασμό του νέου ποδοσφαιρικού αίματος συν τρεις τέσσερις ουσιαστικές μεταγραφές μπορούν να τον κάνουν αχτύπητο.