Ακούει μόνο τη φωνή της συνείδησής του

Υπάρχουν πολλών ειδών ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν παίκτες που τους αρέσει να βλέπουν το πρόσωπό τους να φιγουράρει μονίμως στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και έχουν δύο-τρεις κολλητούς δημοσιογράφους για να τους αποθεώνουν ακόμα και στις κακές τους στιγμές. Υπάρχουν παίκτες που επηρεάζονται αρνητικά στον ψυχολογικό τομέα, όταν δέχονται σκληρή κριτική. Υπάρχουν και παίκτες που απλώς κάνουν του… κεφαλιού τους και δεν ασχολούνται ιδιαίτερα έως καθόλου με την κριτική που τους ασκείται.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκει ο Ανδρέας Μπουχαλάκης, ο οποίος μετά το λάθος του με την Πόρτο στο «Dragao» είχε ακούσει τα «εξ αμάξης». Ναι, ήταν ένα μοιραίο λάθος, αλλά όταν ο Κρητικός χαφ παίζει ανελλιπώς από την περσινή σεζόν με Ολυμπιακό και Εθνική, δικαιολογείται να κάνει και ένα τέτοιο λάθος. Απλώς, το κακό είναι ότι έκανε το σφάλμα σε ένα κρίσιμο ματς όπως ήταν αυτό της Πορτογαλίας, ένα σφάλμα που εξελίχθηκε σε γκολ.

Ο Μπουχαλάκης δέχτηκε σκληρή κριτική. Μάλιστα, η κατάσταση ξέφυγε κάποια στιγμή με βαρείς χαρακτηρισμούς, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που εκνευρίστηκαν οι συμπαίκτες του! Ο Ανδρέας όμως τον… χαβά του.

Δεν ασχολήθηκε καθόλου, δεν μπήκε στη διαδικασία να διαβάσει εφημερίδες ή να ακούσει ραδιόφωνα. Δεν είναι στον χαρακτήρα του άλλωστε να ασχολείται με τον Τύπο. Αν ασχολιόταν και επηρεαζόταν, τότε το πιθανότερο ήταν να βρισκόταν σε κάποια πόλη της Ολλανδίας ή του Βελγίου και θα είχε ήσυχο το κεφάλι του.

Ο Μπουχαλάκης είναι μονίμως ο «εύκολος στόχος» σε κακές βραδιές του Ολυμπιακού, είναι εκείνος που έχει δεχτεί αρκετά βέλη και τις περισσότερες φορές άδικα. Ευτυχώς που δεν επηρεάζεται όμως και δεν δίνει καμία σημασία. Ακούει μόνο τη φωνή της συνείδησής του και για αυτό το λόγο έχει εξελιχθεί σε βασική μονάδα στους Πειραιώτες.

Έχει φτάσει σε σημείο να φοράει το περιβραχιόνιο του μεγαλύτερου συλλόγου στην Ελλάδα, να μην του πέφτει βαριά η φανέλα και να σηκώνεται στις κακές βραδιές που δικαιολογημένα μπορεί να έχει.

Όταν έφυγε για να πάει στη Νότιγχαμ, ελάχιστοι πίστευαν ότι θα επέστρεφε. Τελικά, όχι μόνο γύρισε, αλλά ο Μαρτίνς τον «βίδωσε» στην ενδεκάδα και από τότε έχει μετατραπεί σε ένα από τα βασικά «γρανάζια» του Πορτογάλου τεχνικού. Αθόρυβος με μπόλικη «βρώμικη» δουλειά, δίχως να μιλάει πολύ και όσο κι αν κάποιοι λένε «όχι άλλο Μπουχαλάκη», την απάντηση την δίνουν όλοι οι προπονητές που συνεργάστηκαν μαζί του.

Ο Μίτσελ που τον επέλεξε, ο Σίλβα που πήγε να τον καθιερώσει αλλά ήρθε ο τραυματισμός του, ο Βίκτορ που επίσης τον είχε στις βασικές του επιλογές, το ίδιο λίγο αργότερα και ο Μπέντο, μέχρι που ήρθε ο Μαρτίνς και τον «απογείωσε».

Προφανώς, οι προπονητές όλο και κάτι περισσότερο θα γνωρίζουν απ’ όλους μας. Άποψή μας είναι ότι παίκτες όπως ο Μπουχαλάκης δεν είναι απαραίτητοι στον Ολυμπιακό, αλλά υπεραπαραίτητοι. Και όχι μόνο για τα όσα προσφέρει στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και εντός αποδυτηρίων.

Ελπίζουμε κάποια στιγμή να σταματήσει η… μόδα των «αντι-Μπουχαλάκηδων». Όχι τίποτε άλλο, αλλά τσάμπα πάει το σάλιο τους ή το μελάνι τους. Ο Κρητικός πραγματικά δεν ασχολείται και δεν διαβάζει τα όσα γράφονται. Και για αυτό το λόγο, δίχως να έχει το τεράστιο ταλέντο, κατάφερε και καθιερώθηκε σε έναν πολύ δύσκολο οργανισμό. Και το κατάφερε με τη δουλειά του, με το θράσος του και την ποδοσφαιρική του οξυδέρκεια. Τα όσα έκανε στο Χαριλάου ας είναι η αφορμή για το «restart» του σε μία κρίσιμη καμπή της σεζόν για τον Ολυμπιακό.

ΥΓ: Και επειδή ορισμένοι μπορούν να πιστεύουν ότι επιχειρούμε να χαϊδέψουμε τα αφτιά του Μπουχαλάκη και να του φτιάξουμε αγιογραφία για να τον "ανεβάσουμε" ψυχολογικά, για ένα πράγμα να είστε σίγουροι: Ούτε τις καλές κριτικές διαβάζει. Το γράψαμε και παραπάνω: Δεν αποπροσανατολίζεται διαβάζοντας τον Τύπο. Είναι ένας κοντρολαρισμένος άνθρωπος, τα έχει πολύ καλά με τον εαυτό του και αυτό το βγάζει στο χορτάρι.