Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δ’ αλήθεια

Σε αυτήν τη χώρα του υπαρκτού σουρρεαλισμού, που λέγεται Ελλάδα, τα έχουμε δει όλα ή έτσι νομίζαμε. Η πρώτη πράξη του ποδοσφαιρικού δράματος που συγκλονίζει τον τόπο παίχτηκε το μεσημέρι στη Βουλή των Ελλήνων και αποδείχθηκε φαρσοκωμωδία.

Με ένα κρεσέντο κομματικών εκβιασμών, μικροπολιτικής σκέψης και καταστρατήγησης των θεσμών, προκρίθηκε η περίφημη τροπολογία με την οποία θα έπεφταν στα μαλακά ΠΑΟΚ και Ξάνθη.

Για ακόμα μία φορά η ουσία του θέματος συσκοτίστηκε κι αυτό οφείλεται όχι μόνο στο πανδαιμόνιο των αντιφατικών πληροφοριών που δεχτήκαμε τις τελευταίες μέρες αλλά και στη δαιδαλώδη σκέψη του νεοέλληνα, που γέννησε δυστυχώς η μεταπολιτευτική περίοδος.

Η κακή συνήθεια να μη φτάνουμε ποτέ στην ουσία, αλλά να ξεστρατίζουμε σε χίλια δυο στερεότυπα που αλλοιώνουν την πραγματική διάσταση μιας υπόθεσης, είναι καταστροφική.

Στην Ελλάδα του 2020 το μόνο που δεν ενδιαφέρει είναι ο φταίχτης και το άδικο. Στην ανεκδιήγητη δημοκρατία που επινοήσαμε, και η οποία ξέρει πώς να αυτοαναιρείται, όλα είναι σχετικά. Το έγκλημα, ο νόμος, η δικαιοσύνη, η ίδια η αλήθεια.

Η εμμονή στους συσχετισμούς δυνάμεων, στις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, τα απολιθώματα της πελατειακής σχέσης πολιτικών και εκλογέων, η θλιβερή διαπίστωση πως έχουμε πτωχεύσει και άρα μπορεί οποιοσδήποτε μοιράζοντας δεξιά και αριστερά χρήμα και προνόμια να αυθαιρετεί κατά το δοκούν – αυτά και άλλα παρόμοια διαμορφώνουν την παντοδύναμη κοινή γνώμη.

Λίγο ενδιαφέρει αν κάποιος παρανόμησε, αν για το παράπτωμά του ο νόμος είναι σαφής ως προς την τιμωρία, αν τα όργανα της δικαιοσύνης κατέληξαν στο καταδικαστικό βούλευμα με αδιάσειστα στοιχεία.

Το κράτος δικαίου ωχριά μπροστά στα συμφέροντα, στις συντεχνίες κάθε λογής, στις κολλεγιές, σε ό,τι τέλος πάντων χτίζεται στη σκιά. Κι έτσι, εφόσον ο «Πλάτων» είναι φίλος, ποιος λογαριάζει την αλήθεια;