Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της λογοτεχνίας
Η λογοτεχνία μπορεί να επαίρεται ότι μέσω των ηρώων της έχει διαπράξει αδιανόητα αμαρτήματα. Από αυτά διαλέξαμε επτά «θανάσιμα» και σας τα παρουσιάζουμε!
ΦΟΝΟΣ: Η δολοφονία του πατέρα Καραμάζοφ είναι μια πράξη εμβληματική όσον αφορά την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής, κυρίως γιατί γύρω από αυτή οργανώνεται η κολοσσιαία αφήγηση με την οποία ο Ντοστογιέφσκι υπογράφει ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών.
ΜΟΙΧΕΙΑ: Η σαρκική σχέση που αναπτύσσει η Λαίδη Τσάτερλι με τον δασοφύλακα Μέλορς είναι αρχετυπική όσον αφορά την καταστρατήγηση της συζυγικής πίστης, καθώς, εκτός των άλλων, εισάγει στην απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικότητας.
ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ: Διπλό το αμάρτημα της Άννας Καρένινα η οποία εκτός από μοιχαλίδα καταλήγει τραγική αυτόχειρας πέφτοντας στις γραμμές του τρένου σε μια στιγμή εγκατάλειψης και βαθιάς απόγνωσης.
ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ: Η υπεροπτική στάση του Κρέοντα και η άρνησή του να ευθυγραμμιστεί με τη φωνή της λογικής οδηγεί στα τραγικά αποτελέσματα που γνωρίζουμε όσοι έχουμε διαβάσει η παρακολουθήσει την Αντιγόνη του Σοφοκλή.
ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ: Ο τυραννικός Αρπαγκόν, μνημειώδης μολιερικός χαρακτήρας, ενσαρκώνει την ίδια την κατάρα της τσιγκουνιάς, βασανίζει την οικογένειά του και γελοιοποιείται εξαιτίας του πάθους του.
ΛΑΓΝΕΙΑ: Ο βαρώνος Υλό, η μοιραία φιγούρα του Μπαλζάκ, γίνεται έρμαιο της φιληδονίας του και επιτρέπει στη ραδιούργα εξαδέλφη Μπέτυ να οδηγήσει την οικογένειά του στην καταστροφή.
ΟΡΓΗ: Η οργή του Αίαντα γιατί δεν του δόθηκαν τα όπλα του Αχιλλέα και η βούλησή του να σκοτώσει όσους Αχαιούς βασιλείς θεωρεί υπεύθυνους τον οδηγεί στην τρέλα και στην πτώση. Είναι εκεί που οδηγεί πάντοτε ο τυφλός και ανεπεξέργαστος θυμός.
