Run Rabbit – Αξίζει τελικά η νέα ταινία τρόμου του Netflix;
To «Run Rabbit» είναι η νέα ταινία τρόμου που κάνει θραύση στο Netflix.
Στις 19 Ιανουάριου το Run Rabbit Run κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance αφήνοντας τους θεατές με μικτές εντυπώσεις, περισσότερες βέβαια ήταν αρνητικές εξαιτίας της αδύναμης πλοκής. Κάπου διάβασα μάλιστα ότι το εγχείρημα της σκηνοθέτιδας Daina Reid, μοιάζει σαν μία κακή απομίμηση γραμμένη από AI, ταινιών όπως το Repulsion (1965), το The Babadook (2014), το Relic (2020), το Hereditary (2018) και το Nanny (2022). Η συγκεκριμένη παρατήρηση δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Είναι αλήθεια ότι αν θέλαμε να περιγράψουμε σε κάποιον με τι ακριβώς μοιάζει η νέα ταινία τρόμου που παίζει στο Netflix, Run Rabbit Run, θα μπορούσαμε να του πούμε ότι είναι μία κακή μίξη, ένα αδιάφορο κακέκτυπο των παραπάνω ταινιών, και εκείνος θα είχε μία πολύ καλή ιδέα στο τι ακριβώς αναφερόμαστε.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Το σενάριο είναι γραμμένο από την Hannah Kent, ενώ η σκηνοθεσία όπως έχουμε ήδη αναφέρει είναι της Daina Reid, με πρωταγωνιστές τους Sarah Snook, Lily LaTorre, Damon Herriman και Greta Scacchi. Η Reid, στο παρελθόν είχε υποψηφιότητα για το βραβείο Primetime Emmy για την δουλειά της στο The Handmaid's Tale.
Είχε αναλάβει να σκηνοθετήσει τα επεισόδια «Holly» και «Postpartum» και άλλων αυτής της επιτυχημένης σειράς. Η εμπειρία της πίσω από τις κάμερες σε τηλεόραση και κινηματογράφο, αρχίζει από το 1999. Επίσης, κάποιοι ίσως την έχετε ακουστά και για τις δουλειές της στα Shining Girls, Ready for This, Space Force και Young Rock.
Αν και δεν έχει ασχοληθεί στο παρελθόν με το είδος του τρόμου, το βιογραφικό της δεν περνάει αδιάφορο. Όσο αφορά το Run Rabbit Run, η επίσημη σύνοψη αναφέρει τα εξής: Μια χωρισμένη μητέρα αναστατώνεται από τους ισχυρισμούς της μικρής της κόρης ότι έχει αναμνήσεις από μια άλλη ζωή, ανακινώντας το οδυνηρό παρελθόν της οικογένειά της.
Η σύνοψη της ταινίας ίσως σας θυμίσει μία άλλη ταινία από το μακρινό 2005, το Hide and Seek, του John Polson, με πρωταγωνιστές τους Robert De Niro και Dakota Fanning. Εκεί βέβαια δεν υπήρχαν αναμνήσεις από μία προηγούμενη ζωή, αλλά μία φανταστική φίλη της κόρης του πρωταγωνιστή που με έναν ιδιαίτερο τρόπο συνδεόταν με τα γεγονότα της ιστορίας.
Το πρόβλημα που προκύπτει με τις ταινίες οι οποίες έχουν να κάνουν με αναμνήσεις, με flashbacks, με το τι είναι αληθινό και τι όχι, είναι ότι, αν δεν υπάρξει σωστή διαχείριση από τους σεναριογράφους και σκηνοθέτες, οι απαντήσεις που θα δοθούν στο φινάλε τους μπορεί να πέσουν στο κενό.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβαίνει και στο Run Rabbit Run. Θεματικά βέβαια, η ταινία προσπαθεί να ακουμπήσει ζητήματα όπως το ψυχικό τραύμα, η ταυτότητα, αλλά και την περίπλοκη σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε μητέρα και κόρη. Κάποιες φορές το κάνει με επιτυχία, τις περισσότερες όμως αδυνατεί να εντρυφήσει βαθύτερα. Στον αντίποδα, οι ερμηνείες των Snook και LaTorre, ανήκουν σίγουρα στα θετικά.
Η χημεία μεταξύ τους είναι εξαιρετική. Πιο συγκεκριμένα, η Sarah Snook, γνωστή για το ρόλο της ως Shiv Roy στο Succession, δίνει μια δυνατή ερμηνεία ως μία γυναίκα που δείχνει εγκλωβισμένη ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική της ζωή και που αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τα δικά της άλυτα ζητήματα αλλά και την περίεργη συμπεριφορά της μονάκριβης κόρης της.
Η Lily LaTorre, παίζοντας τη μικρή της κόρη, δίνει επίσης μία καλή παράσταση, ισορροπώντας ανάμεσα στην αθωότητα αλλά και στο αίσθημα απειλής που προβάλει, κάνοντάς μας να αμφιβάλουμε αν είναι όντως ένα θύμα της κατάστασης ή μήπως κρύβει κάτι πιο σκοτεινό. Οι σκηνές που μοιράζονται την οθόνη είναι σκηνοθετημένες με τρόπο τέτοιο που βγάζουν ένταση, αμφιβολία αλλά και ένα άβολο αίσθημα προς τον θεατή.
Γυρίζοντας στα αρνητικά, τα επαναλαμβανόμενα flashbacks από αναμνήσεις και οι συμβολισμοί, κάνουν τον ρυθμό να μοιάζει όχι μόνο αργό, αλλά αισθάνεσαι ότι ο χρόνος μάλλον έχει παγώσει και η πλοκή της ταινίας μοιάζει να έχει κολλήσει και τίποτα να μην είναι ικανό να την κάνει να προχωρήσει μπροστά. Επιπροσθέτως, αν και το, ας το πούμε plot-twist της, θα μπορούσε όντως να σοκάρει ή να εκπλήξει τους θεατές, ο τρόπος που τελικά έρχεται, είναι εξασθενημένος και σχεδόν προβλέψιμος.
Κλείνοντας, το Run Rabbit Run, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία αδύναμη προσπάθεια, και όπως αναφέραμε στην αρχική παράγραφο, ένα κακέκτυπο προηγούμενων ταινιών που ασχολήθηκαν με τα ίδια ζητήματα. Ιδιαίτερα για τους horror fans, το συγκεκριμένο εγχείρημα μάλλον θα τους κάνει να ξεφυσήσουν με αδιαφορία.
