Δίπτυχο: Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Στο πρώτο μέρος θα ακουστεί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η μουσική του για τις Βάκχες του Ευριπίδη, σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά, για γυναικεία και ανδρική φωνή, ηθοποιό, δύο όμποε, κρουστά, γυναικεία χορωδία και ορχήστρα εγχόρδων (Bραβείο μουσικής του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου 2009-2011, Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης–St Petersburg State Hermitage Symphony Orchestra, 2012).

Στις Βάκχες, τους ρόλους του ηθοποιού, του κρουστού και του τραγουδιστή κρατά ο ίδιος ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ενώ τα μέρη της Κορυφαίας αποδίδει η σοπράνο Αγάπη Παπαμήτσου. Τα μέρη για σόλο όμποε ερμηνεύουν ο Γιάννης Οικονόμου και ο Γιάννης Τσελίκας. Μαζί τους, η Γυναικεία Χορωδία Opus Femina ΚΕΠΑΠ Δήμου Κορινθίων (διεύθυνση χορωδίας: Φάλια Παπαγιαννοπούλου) και η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ υπό τον μαέστρο Γιώργο Κουντούρη.

Το δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο στο τραγούδι, τέχνη ιερή όσο και παρεξηγημένη. Τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας του Αλκίνοου Ιωαννίδη παρουσιάζονται μέσα από μια νέα ενορχηστρωτική προσέγγιση για κιθάρα, φωνή, γυναικεία χορωδία και ορχήστρα εγχόρδων. Ο ίδιος βρίσκεται επί σκηνής σαν μουσικός και τραγουδιστής.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης για τις Βάκχες…

«Η μουσική γράφτηκε την άνοιξη του 2011 για την παράσταση του σκηνοθέτη όπερας Paolo Baiocco στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Το 2012 μετέγραψα το έργο στη σημερινή του σύνθεση οργάνων και φωνών, για να παρουσιαστεί στην Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης. Το επεξεργάστηκα ξανά πρόσφατα, μετά από την πρόσκληση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, και έτσι παρουσιάζεται σήμερα πιο ολοκληρωμένο, σαν ένα ιδιόμορφο ορατόριο.

Παλαιότερα, το 1989, με τον μονόλογο του Διονύσου, πέρασα τις εισαγωγικές εξετάσεις της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Με τον ίδιο ρόλο, τρία χρόνια αργότερα, έδωσα τις πτυχιακές μου εξετάσεις. Πάντα στην ίδια μετάφραση, του Γιώργου Χειμωνά, που αποτελεί έργο από μόνη της. Ζω λοιπόν με τον Διόνυσο και τις Βάκχες του, περιστασιακά αλλά έντονα, περίπου τριάντα χρόνια. […]

Ένα “φως ιερού πυρός” είναι ο ίδιος ο Διόνυσος, μια ενέργεια θεία και κτηνώδης μαζί, τρυφερή και βάναυση, άγια και άγρια, ζωογόνος και θανατηφόρα, που, για να μη σε κατασπαράξει, οφείλεις να τη σεβαστείς. Αυτό το σκοτεινό φως, το φωτεινό σκότος, αυτή η αιώνια πάλη που καθορίζει την ύπαρξή μας, καθόρισε και το έργο που θα παρακολουθήσετε.»

Ευριπίδη, Βάκχες (2011, μεταγραφή 2017)

Τα μέρη: Μονόλογος Διονύσου / Πάροδος / Α΄ Στάσιμο / Β΄ Στάσιμο / Γ΄ Στάσιμο / Δ΄ Στάσιμο / Μονόλογος Αγγέλου Β΄ / Ε΄ Στάσιμο / Έξοδος

… και για το τραγούδι

«Γνώρισα χωριστά τον λόγο και τη μουσική. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε σπίτι χωρίς ακριβά έπιπλα, αλλά με πολλά βιβλία και κλασικούς δίσκους. Όταν, σε μικρή ηλικία και μέσα από τους έλληνες δημιουργούς της δεκαετίας του ’70, συνειδητοποίησα πως η λέξη και η νότα σμίγουν και γεννούν ένα παιδί που λέγεται Τραγούδι, το ερωτεύτηκα […].

Το τραγούδι είναι τέχνη ιερή, που χωράει, εξιστορεί, εκφράζει και καθαγιάζει τα πάντα: την πτώση μιας αυτοκρατορίας και την πτώση ενός μεθυσμένου στον δρόμο, τον Θείο Έρωτα και τον φευγαλέο, το παντοτινό υπαρξιακό βάραθρο και το εφήμερο, στιγμιαίο πέταγμα ενός πουλιού. Μας ταξιδεύει αμφίδρομα στο βαθύτερο μέρος του εαυτού μας και στον απέραντο έξω κόσμο. Μας δίνει προσωπική ταυτότητα, ενώ μας ενσωματώνει στο σύνολο. Μας ορίζει συλλογικά, αγγίζοντάς μας προσωπικά. […]

Ο άνθρωπος, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, από το νανούρισμα ως το μοιρολόι του, συνοδεύεται από μια τέχνη που συνδέει άμεσα το ουράνιο με το γήινο, το χαμηλό με το υψηλό, το εντός με το εκτός, το πριν με το μετά, το χειροπιαστό με το άπιαστο, το θνητό με το αιώνιο, την πραγματικότητα με το όνειρο. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι θρησκείες του κόσμου χρησιμοποιούν, ψέλνοντας, τη δύναμη του τραγουδιού. […]

Ευλογήθηκα να ζω στην άχρονη ευρυχωρία των τριών λεπτών του. Όσο ανάξια κι αν το υπηρέτησα, ποτέ δεν με εκδικήθηκε. Μου προσέφερε μια ενδιαφέρουσα και δημιουργική ζωή, και, μέσα από τον ωκεανό του, μου επιτρέπει συχνά να μοιράζομαι με τους συνανθρώπους μου κάτι τόσο απλό, καθαρό, πολύτιμο και αναγκαίο, όσο ένα ποτήρι νερό.»

Πηγή: www.culturenow.gr