Η ψυχή των βουνών

Εξίσου εύστοχη, ωστόσο, είναι και η αναπαράσταση της ελληνικότητας που προσφέρουν οι ορεινοί όγκοι της ηπειρωτικής χώρας καθώς σκιάζουν το γλαυκό του ουρανού – αλλιώς ο ποιητής δεν θα έλεγε: «Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού… Κράτησα τη ζωή μου… ταξιδεύοντας σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς».

Από τα Ιωάννινα, στην καρδιά του καλοκαιριού, πήραμε την κατεύθυνση για τα Ζαγοροχώρια, ακολουθώντας τον δρόμο που διακλαδωνόταν όπως οι αντιφατικές αποφάσεις ενός ανθρώπου στη ζωή. Διαλέξαμε τη διαδρομή για το μικρό και το μεγάλο Πάπιγκο μέσω Αρίστης.

Στον φιλόξενο κόρφο της Τύμφης εκεί όπου κουρνιάζουν τα δυο χωριουδάκια, μας επιβλήθηκε η λαξεμένη πέτρα και η σοφή λιθοδομή των σπιτιών.

Γοητευμένοι από το θεατρικό σκηνικό με τα σπίτια και τα ανηφορικά σοκάκια σηκώσαμε το κεφάλι προς την κορυφή της Αστράκας αναζητώντας τον χαμηλό ουρανό. Γεμίσαμε εικόνες από τις Κολυμβήθρες και από τον πεντακάθαρο Βοϊδομάτη. Εκεί στο φαράγγι του Βίκου κυλά μια άλλη Ελλάδα αυστηρή σαν Καρυάτιδα, που μας αγκαλιάζει.